„Szkatułka. Muzyka spoza czasu”
autorka – Emilia Kiereś
ilustracje – Marta Rydz-Domańska
wydawnictwo – BIS
wiek 10–16 lat
Zaczyna się niepozornie… chłopiec i ogród. Trochę jak lato u dziadków, trochę jak zwykłe popołudnie, które niczego nie zapowiada. A jednak w tej pozornej zwyczajności coś się tli. Metalowa szkatułka, zakopana gdzieś głęboko, pod warstwą ziemi i czasu, staje się kluczem. Do czego? Tego jeszcze nie wiemy. Ale z każdą stroną czujemy, że nie tylko do jednej historii.
Książkę dostałam od Wydawnictwa Bis, otrzymane honorarium zniknęło szybciej, niż zdążyłam zamknąć szkatułkę…
Wojtek to chłopiec, który potrafi się zatrzymać i zauważyć. Gdy otwiera znalezisko, uruchamia lawinę. Wydarzeń, emocji, wspomnień. Czas nie płynie tu liniowo, on pulsuje, powraca, przenosi. To, co było, zaczyna sączyć się do teraźniejszości. Zwykła przygoda? Nie. To spotkanie z tym, co nieprzepracowane, niedopowiedziane, z tym, co czekało na odkrycie. Nie da się od tego uciec.
książkę kupisz tu:
Rok 1942. Inny świat. Inne dzieciństwo
Równolegle zupełnie inna historia. Halinka i Gustaw. Ich dzieciństwo brutalnie przerwała wojna. A jednak jest w nich coś krystalicznego, marzenie o muzyce, która mogłaby uleczyć świat. Przez ich opowieść przebija ciche bohaterstwo, które „wzrusza aż do bólu. Nie ma tu patosu. Są spojrzenia, drobne gesty, dłonie, które chcą ocalić coś więcej niż siebie.
Dwie historie. Jedna prawda
Czytasz i niby wszystko jest osobno. Dwa czasy, dwa światy. A potem przychodzi ten moment. Jedna scena, jedno zdanie… i nagle wiesz. Przechodzi przez ciebie dreszcz, ten prawdziwy, od karku po nadgarstki. Wszystko zaczyna się splatać. Nie dlatego, że tak trzeba, ale dlatego, że tak jest. I nie jesteś już tylko czytelnikiem. Jesteś świadkiem.
Pamięć, która nie zna metryki
To opowieść o tęsknocie. O tym, że nawet dzieci mogą nosić w sobie pamięć nie swoich czasów. Że w każdej rodzinie są historie, które czekają na odkrycie i że czasem naprawdę wystarczy jedno pytanie, jeden przedmiot, by cały świat się zatrzymał i posłuchał. Emilia Kiereś pisze tak, że dusza drży. Delikatnie, jakby szeptała. A mimo to, a może właśnie dlatego, jej słowa zostają na długo. Wracają. Wieczorem. Gdy jest już cicho i ciemno…
Dlaczego warto sięgnąć po tę książkę?
🪺 Bo opowiada o tym, co zakopane głęboko… i w ziemi, i w nas
🎼 Bo „muzyka spoza czasu” naprawdę rozbrzmiewa między stronami
🧳 Bo dzieci w tej historii niosą bagaż, którego dorośli często nie potrafią unieść
🌌 Bo czytając, przestajesz być odbiorcą, stajesz się częścią historii